Nieuwsbrief Special Internationale Vrouwendag
De Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme heeft gemeend dat het nodig is om een speciale extra editie van de nieuwsbrief uit te brengen in het kader van Internationale Vrouwendag. We staan op een scharnierpunt in de geschiedenis, waarop verworven vrouwenrechten weer aan het wankelen worden gebracht. Vanaf het verkrijgen van het kiesrecht in 1917 ging het een eeuw lang steeds een beetje beter met de emancipatie van vrouwen. We waren er nog niet, maar we waren al een heel eind. Maar nu zie je een wereldwijde tendens om de eeuwenoude mannelijke norm weer in ere te herstellen met de situatie in de Verenigde Staten als voorlopig dieptepunt. De (witte, seniore) man ziet zijn macht afkalven en blieft dat niet. Waar het maar kan wordt geknaagd aan de bewegingsruimte van vrouwen en gemarginaliseerde groepen.
Vaak hoor je mensen zeggen dat het in Nederland allemaal wel meevalt. Wij zijn verlicht, ruimdenkend en modern. Het tegendeel is de realiteit. De cijfers liegen er niet om. Iedere acht dagen wordt er in Nederland een vrouw vermoord, vrouwen verdienen gemiddeld 12% minder salaris per uur dan mannen, een vrouwenlichaam is nog vrijwel onontdekt terrein in de medische wereld: een diagnose voor endometriose duurt gemiddeld 7 jaar. En de pensioenkloof is 40% meldde ABP november vorige jaar. Tot overmaat van ramp is ons parlement ook aan het morrelen aan de existentiële rechten van vrouwen. Afgelopen week dienden SGP, BBB en ChristenUnie verschillende moties in, die langzaam vreten aan de norm van het recht op abortus van vrouwen en mensen met een baarmoeder.
Nederlandse vrouwen zijn hoger opgeleid dan ooit, maar staan in heteroseksuele relaties nog altijd aan de lat voor het huishouden en de zorg (voor kinderen). Hun opleidingsniveau vertaalt zich verhoudingsgewijs niet naar leidinggevende functies en topposities. Zwangerschapsdiscriminatie staat jaarlijks in de top 3 van de discriminatiecijfers met 43% van de zwangere vrouwen die er mee te maken hebben. Terwijl, als vrouwen het niet doen, wie moet er dan onze kinderen krijgen? En de problemen lopen op als je kijkt naar intersectionaliteit. Ben je vrouw én LHBTIQ+ en bi-cultureel of heb je een beperking, dan stapelt de achterstelling zich op. De vrouw met hijab is de meest gediscrimineerde persoon van Nederland. Het behandelen van vrouwen als mindere burger zit diep in ons (Westerse) systeem geworteld. Daar mogen we echt weleens kritisch naar kijken als Nederland.
Kortom, hoog tijd als Nationaal Coördinator om dit jaar extra bij Internationale Vrouwendag stil te staan. Want 50,3% van de bevolking is niet niets. Het gaat om mensen die ruggengraat van onze samenleving zijn. Het gaat om onze moeders, zussen, dochters, oma’s, tantes en buurvrouwen. Gelijke behandeling van vrouwen had nu al een vanzelfsprekendheid moeten zijn. Dit zijn niet de laatste oprispingen op het ziekbed van het patriarchaat. We hebben dringend een derde feministische golf nodig.
Fijne Internationale Vrouwendag!